Κωτούλας Αθανάσιος Τοπικός Σύμβουλος Ευξεινούπολης
Ο λόγος μου θα είναι απλός και λιτός, όπως ήταν πάντα και ο λόγος του πατέρα Βασιλείου.
Ήρθε στην Ευξεινούπολη το 1973 και εγκαταστάθηκε στο σπίτι που βρίσκεται δίπλα στο προαύλιο της εκκλησίας, το οποίο παραχωρούσε η ενορία στον εκάστοτε εφημέριό της για να στεγάζει την οικογένειά του, να είναι φύλακας της εκκλησίας αλλά και να τον βρίσκουν πάντα οι ενορίτες του για οτιδήποτε τον χρειαζόταν. Πρώτο μέλημά του ήταν τότε να γνωρίσει τους ενορίτες του. Έμαθε τους πάντες με τα ονόματά τους, μικρούς και μεγάλους, ακόμη και τους ετεροδημότες του χωριού που τους έβλεπε μια φορά το χρόνο.
Ο πατέρας Βασίλειος είχε να επιδείξει μεγάλο πνευματικό και δημιουργικό έργο. Με το κήρυγμα του προσπαθούσε με απλά και κατανοητά λόγια να φέρει τους πιστούς πιο κοντά στο δρόμο του Θεού χωρίς να τους προσβάλλει. Καλούσε τις μητέρες να φέρουν τα μικρά παιδιά στην εκκλησία χωρίς να νιώθουν ενοχές για τη μικρή φασαρία που συνήθως αυτά κάνουν. Τους έλεγε πως ο Χριστός είπε ¨Αφήστε τα παιδιά να έλθουν σε μένα¨. Ήταν αυτός που θα έτρεχε να συμπαρασταθεί όταν προέκυπταν, είτε προβλήματα υγείας, είτε πένθους, ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα, επιδεικνύοντας ένα ειλικρινές ενδιαφέρον. Συμμετείχε ακόμη και στις χαρές τον ενοριτών του, παραβρισκόμενος σε αυτές, έστω και αν τελούνταν εκτός ενορίας, όπως γάμοι, βαφτίσεις κ.αλ. Είχε υπέροχη σχέση με τα παιδιά! Το κατηχητικό σχολείο γέμιζε από μαθητές που ευχαριστιόταν την επαφή τους με αυτόν και τον θεωρούσαν πνευματικό τους πατέρα. Η διδαχή του έγινε για αυτά οδηγός της ζωής τους, όχι μόνο σε εκκλησιαστικά ζητήματα αλλά και γενικότερα, όπως το παράδειγμα που έδωσε ο ίδιος για τη δια βίου εκπαίδευση, τελειώνοντας το εκκλησιαστικό λύκειο σε ηλικία 50 ετών. Αυτό δεν το έκανε σίγουρα μόνον για τον εαυτό του, αλλά και για να γίνει χρησιμότερος στο ποίμνιό του, με τα εφόδια που πήρε από τις σπουδές του.
Πέραν όμως από τα πνευματικά του καθήκοντα, που ήταν πάντα η προτεραιότητά του, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανέγερση και στην αποπεράτωση του μεγαλοπρεπή αυτού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ήταν το μεγάλο στοίχημα της ζωής του που με τίποτα δεν ήθελε να χάσει. Κατάφερε να το κερδίσει με τη χάρη του Θεού και μετά από αγώνα, δυσκολίες, και πολύ προσωπική δουλειά, πάντα όμως με την αμέριστη βοήθεια και κάθε είδους προσφορά των ενοριτών. Όμως η μοίρα δεν τον άφησε να τελειοποιήσει τον ναό αφού ασθένησε βαριά και κοιμήθηκε εν Κυρίω, στις 22 Σεπτεμβρίου του 2001.
Για όλους εμάς που ζήσαμε τα έργα και τις ημέρες του μακαριστού πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Μπέκα, του πατέρα και αδελφού μας , θα είναι βαθιά χαραγμένος στη μνήμη μας και στην καρδιά μας, ως ο καλοκάγαθος, απλός και ταπεινός παπάς των Ευξεινουπολιτών, που μας αγάπησε ειλικρινά και μας έδωσε ότι μπορούσε. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του και να είναι αιωνία η μνήμη του.
